Dit plantje is voor een paar magere euro’s te vinden in ieder tuincentrum, maar voor mij is dit het kostbaarste plantje op de hele wereld.

Dit plantje was van mijn zoon, ik heb het op zijn kamer gevonden. Er zat nog maar één blaadje aan en dat ene blaadje was ook op sterven na dood. Eigenlijk was het slechts een potje droge potgrond met een bruinig friemeltje wat ooit een blaadje was geweest.

Ik denk dat ik wel een uur met dat hoopje droefenis in mijn handen heb gestaan. Het meest logische wat ik had kunnen doen was het bruinige klompje ellende in de Kliko laten glijden, maar dat kon ik niet. Ik heb het potje water gegeven en teruggezet op de vensterbank. Tegen beter weten in bleef ik het miezerige potje met potgrond water geven.

De dagen werden weken en de weken werden maanden. Minstens één keer per week ging ik even bij het potje kijken.

Zoals altijd werd het na een lange donkere winter weer voorjaar en tot mijn stomme verbazing zag ik op een dag een klein groen puntje te midden van de bruine zooi.

Ik heb een plantje…

Mijn zoon is er al 4 jaar niet meer, maar zijn plantje is er nog wel.